Hetjan hún Sigga

Það er af mörgu að taka frá sumrinu. Margt gaman og gott (sjá hér).

Hér langar mig þó að segja frá því að ég gerði það í fyrsta sinn að horfa á Reykjavíkurmaraþonið. Ég hef oft hlaupið það en aldrei horft á það á vettvangi.

Þetta var arfagaman. Og ég varð ráðinn í að hlaupa að ári. Þetta er svo flott að sjá alla þessa hlaupara fara á eigin tempói. Svo ekki sé talað um fjáraflanirnar sem fram fóru.
Efsta myndin er frá rásmarkinu. Næsta er af Siggu og Elínu Ástráðsdóttur, góðri vinkonu okkar (bóndi hennar fór hálft maraþon).

Mín einkahetja er þó hún Sigga mín sem ákvað með örfárra daga fyrirvara að fara tíu km. Hún lét vita af sér á fésbók og góðir vinir og baráttufélagar hjálpuðu henni að safna hátt í 60 þús. kr. Þannig að hún sýndi karli sínum og systkinum hans í baráttunni mikinn stuðning og vinir okkar svöruðu herhvöt hennar vel.

Svona yljar manni vel. Hún var meðal þeirra sem söfnuðu mestu en það er þó kannski besta dæmið að hún ákvað að hlaupa í vikunni fyrir maraþon. Svona eiga vinir að vera.

Hún er ástin mín. Hetjan mín hún Sigga.

Þessar tvær frekar döpru myndir eru teknar  í Ráðhúsi Reykjavíkur.

Þessi til vinstri er af Hafsteini sem gekk og safnaði tæplega 600 kr!

Myndin hægra megin er af Snorra, formanni PSÍ. 

Þess ber að geta að endurnar sýndu þessum málum vítavert tómlæti.

Takk Íslandsbanki. Ég verð með að ári!