Í embættiserindum!

Þeir eru fallegir haustlitirnir. Þessi er tekin í Eskilstuna þar sem ég er í embættiserindum sem afi!
Þar býr ein lítil fröken sem afa finnst gott að hitta.
Hún á óendanlega mikið af brosum og knúsum. Á leið minni hingað hitti ég félaga í Keflavík sem samsinntu því að þetta væri embættisferð.
Í gær sótti ég hana á leikskólann og við eyddum drjúgum tveimur tímum í að flandrast um róluvöll fyrir utan hjá henni. Það var vappað og spjallað, tekið í bílskúrshurðir og síminn minn var sérlega spennandi.

Meðal ævintýra var snúningur við köttinn Púka sem kom á móti okkur og þau stigu smá dans, eins og til að kanna hvort ekki væri í lagi með hvortannað.

Þessi síðasta er nú bara fyrir langömmu Sigrúnu og bara okkar á milli.

Svona rétt í blálokin. Í dag var ár liðið frá því að ég fékk að vita að ég væri með Parkinson. Eins og dagurinn í dag var þá var það afmæli auðgleymt. Hins vegar þakka ég þeim vinum og ástvinum, vinnufélögum og öðrum sem hafa myndað skjaldborg stuðnings og kærleika um mig. Sú ást og vinátta fer svo langt út fyrir allt það sem ég átti von á og taldi mig þó búa vel hvað vini og ættingja varðar. Kærar þakkir öll sem eitt en kannski efst og án þess að nokkur sé vanmetin koma kona mín og börn (tengdabörn þar talin) og litla rósin mín. Hvar væri ég án ykkar?

Takk. Svona vinátta og kærleikur gerir mann enn lífsþyrstari - og var nú nóg fyrir.