Er ekki best að játa?

Ég þoli ekki Klovn og mér finnst Little Britain ekki skemmtilegt.
Ég var líka með vissar athugasemdir um Vaktirnar (Nætur-, dag- og fanga). Ákvað þó að kanna málið og fékk lánaða diska  með Nætur- og Dagvaktinni og horfði á flesta þættina. Næturvaktin fannst mér ágæt framanaf en nennti ekki á horfa á þá alla. Kannski verið betra að horfa ekki á marga í beit. Dagvaktin byrjaði vel en...
Vandinn er mín megin.
Nú hef ég ekki horft á Fangavaktina en hef pælt heilmikið í karakterunum, sérlega Georg og velt fyrir mér hvernig hann varð til.
Svo horfði ég á Bjarnfreðarson.
Átti von á sama húmornum.
Sko. Nú skal tekið fram að margt af því sem ég horfi á er í sjálfu sér sami aulahúmorinn. Hvað er Monty Python annað? Eða Áramótaskaupið?
En Bjarnfreðarson er eitthvað allt annað en þættirnir.Vissulega bráðfyndin á köflum. En sannarlega frábær stúdía í uppeldismálum. Og með háalvarlegum undirtóni.
Myndin sem Ágústa Eva/Margrét Helga og Jón Gnarr búa til af uppvexti og bakgrunni Georgs er einstök.. Ósveigjanleikinn, tvöfeldnin og undirferlið í bakgrunninum er vitaskuld það sem mótar "ófreskjuna" Georg. Sagan á bak við læknisnámið, aulahátterni Ólafs Ragnars, allt er þarna og mátulega lukkað. Auðvitað er meginstefið sami aulahúmorinn og uppákomur en sagan er flott á köflum og ég viðurkenni að þeir sem að baki þessu standa eru fagmenn.
Vel gert!