Djúpbláir straumar

Arfagott dæmi um efnafræði rokksveitar er Deep Purple. Ég man enn þegar Deep Purple in Rock fór á fóninn. Það var þungarokk í lagi. Svo sá ég þá í Höllinni 1971 og heyrði ofboðslega spilaglaða náunga sem tóku lögin sín og léku sér með þau fram og til baka. Kjarni sveitarinnar voru tveir menn, Lord og Blackmore, sem báðir eru frst og síðast tónlistarmenn sem sjá tónlist sem tónlist en ekki sem klassík, jass, blús o.s.frv. Með þeim kom einhver arfasnjallasti trommari allra tíma Ian Paice. Elsta útgáfan gerði þrjár plötur sem vöktu mátulega athygli en eru einmitt eins og bland í poka hvað tónlistarstíla varðar.
Þegar hins vegar Roger Glover og Ian Gillian komu til liðs við hópinn fór efnaverkunin af stað.
Fyrsta vísbendingin um að eitthvað væri vændum var samstarfsverkefni við Konunglegu fílharmóníuna þar sem Jon Lord samdi konsert fyrir sveitirnar en að auki frumfluttu þeir m.a. Child in time. Stuttu síðar tóku þeir upp annað ,,klassískt" verk eftir Lord, Gemini Suite.
Svo kom In rock... og þar á eftir öflug plata en lakari sem hét Fireball og þar næst einhver besta þungarokksplata samtímans - Machine head. Hver vill ekki eiga Smoke on the water á plötu eftir sig? Eða Lazy? eða Highway star? En öll á sömu plötu? Svo kom Made in Japan sem er einhver öflugasta hljómleikaplata rokksins.
Þessi uppstilling átti eftir eina plötu til viðbótar og svo liðaðist hún í sundur. Í stað Gillians og Glover komu Glenn Hughes, ágætur bassaleikari og David Coverdale ágætur söngvari og þeir gáfu út m.a. breiðskífuna Burn sem er ágætis plata en samt var eitthvað ekki að gera sig. Svo kom Stormbringer og þá fór Blackmore.
Eftir hliðarspor eins og Rainbow, Whitesnake o.fl. náðu menn að sameina Lord, Blackmore, Gillian, Glover og Paice og viti menn það var markaður, kannski ekki fyrir ný lög og plötur úr stúdíóum en tónleika sem hvorki þeir eða aðdáendur virtust þreytast á.
Og leyndarmálið?
Spilagleði og sífelldar uppákomur þar sem menn leyfðu sér að gera eitthvað annað en síðast. Hlustaðu á endalausar útgáfur t.d. af Lazy á bootleggum og tónleikaplötum, trommusólóum, orgelsólóum, spileríi og meira spileríi.
Óþreytandi spilarar sem fyrst og síðast hafa tök á tónlist og er sama hver höfundurinn er eða útsetningin.
En tónninn var lagður af Lord, Blackmore, Gillian, Paice og Glover. Nú eru Lord og Blackmore hættir en arftakarnir eru með nóturnar og geta fetað í spor þeirra.
Þrusuband.