Efnafræði hljómsveita

Skrýtinn titill en mig langar að nefna örfá lítil dæmi um það hvernig hljómsveitir geta algjörlega snúist um það hverjir skipa þær.

Það fyrsta er Jethro Tull en frá því Ian Andersson tók hana yfir í kjölfar þess að Mick Abrahams hætti hefur í raun engu skipt hverjir voru með honum. Sveitin og tónlist hennar snýst um hann og Anderson ræður og rekur þá sem skipa Jethro Tull svona eins og stjórn Sinfóníunnar gerir. Aðalmálið er að þeir falli að því sem hann hefur stefnt að.
Algjör andstaða er Led Zeppelin, sem þó hóf tilveru sína í kringum Jimmy Page, sem raunar var alla tíð primus motor sveitarinnar. Hann kallaði saman þá Plant, Bonham og Jones til að halda úti hljómleikaferð sem Yardbirds höfðu átt að fara í en hann var einn eftir. Sveitin kom saman og gaf fyrst út plötuna Led Zeppelin 1969. Hún er ærið oft séð sem lykilplata í þróun þungarokks, en er meira blús og þjóðlagatónlist. Af lögunum eru þrjú (Babe I'm Gonna Leave You, Your Time Is Gonna Come, og Black Mountain Side) popp/þjóðlagatónlist  og blúsarnir eru fjórír (You Shook Me, Dazed and Confused, I Can't Quit You Baby og How Many More Times). Næsta plata sem hét Led Zeppelin (II) er meira leiðandi í þungarokki - og þó.
Hún sýnir hins vegar vel þróunarkraft hópsins því það er ekki margt sem tengir I og II tónlistarlega. Nema kannski það að þær eru blöndur margra tónlistarstíla. Framsækið rokk? Whole Lotta Love, Heartbreaker, Living Loving Maid, The Lemon Song
...Folk/pop? Thank You
trommusóló? Moby Dick
o.s.frv.
Og þegar næsta plata kom sem hét Led Zeppelin (III) var gengið enn lengra í að hrúga saman lögum ólíkrar gerðar. Allskonar tilraunir og folk (Hangman), blús (Since I´ve been loving you), Íslandsrokk (Immigrant song). Meira að segja á heilsteypta listaverkinu sem var fjórða platan og hét ekki neitt (en er kölluð IV) eru lög héðan og þaðan.
Popp - rokk - þunga eitthvað? Black Dog, Rock and Roll, Misty Mountain Hop og Four Sticks.
Sætt kassagítarlag - Going to California og flókið sætt kassagítarlag The Battle of evermore.
Sætt kassagítarlag með óskiljanlegum texta og harðklassarokkendi og gítargangi sem allir verða að læra - Stairway to heaven og
Rosablús When the Levee Breaks.

Og svo framvegis. Jimmy Page ætlaði að tína saman súperband með Jeff Beck, Keith Moon o.fl. en fékk súperband allra tíma með náungum sem kalla má No names. Og fékk rétta blöndu. En frá mínum bæjardyrum séð er það formleysan frá I - IV sem var mest spennandi. Stílar? Þetta var allt tónlist!

Hver annar hugsaði svo?
Margir. Peter Gabriel, Paul Simon o.fl. eru harðduglegir að ná í músikanta hvaðan sem er og láta allt blandast. En það var John Lord sem tók mig á löpp.
Það er næsti pistill!