Vorvísa

Þegar glíma vor og vetur

virðist glíman ströng.

Stundum titrar sálartetur

af tregaþungum söng

Finnst þér vetur eiga að víkja

vorið að sækja  að

Núna fari fugl að skríkja

sér finni hreiðurstað

Oft vill vetrar kalda kló

krækja fast í svörð

og vorsins litlu fögru frjó

fela sig í jörð

Hélan hylur bíl og stétt

af hörku kuldinn nagar

Köld þá sýnist sérhver frétt

slítur, brýtur, plagar

En þá er að muna og meina vel

margt þó efann styrki

að lokum vorið vinnur hel

vaknar blómavirki

Þá er að fagna sumri og sól

setja'út vetrar pínu

næra lífsins besta ból

sem býr í hjarta þínu