Guð hvað ég sakna fyrirgreiðslupólítíkusa. Maður vissi
alltaf hvar maður hafði þá.
Jón Bö(ðvarsson) blessaður vissi að ég var að fara að hitta
Sverri Hermannson einu sinni og gráta út seðla til að vinna fornleifarannsókn. „Talaðu um
Vestfirði“ sagði Jón sem var snillingur og labbaði út með styrki eins og ekkert
væri.
Ég skalf eins og lauf í vindi, talaði um Vestfirði og viti
menn Sverrir lyftist og kættist og ég fékk pening. Ekki eins mikið og Jón samt.
Nú eru bara tveir eftir. Sómamenn. Árni Johnsen, úr Eyjum,
sem sat í djeilinu fyrir þjófnað, og Gunnar Birgisson úr Kópavogi sem er „stain
free“ og bíður þess að verja hendur sínar vegna ásakana um misferli með
Lífeyrissjóð starfsmanna Kópavogs.
En ég sakna svona manna.
Í staðinn eru komnir alveg nýir menn og konur (aukið
jafnrétti) en þau eru svo fulll af réttlætiskennd að það hálfa væri hellingur.
Þetta fólk er ekki að redda mönnum eins og mér einhverjum aurum. Það setur
ríkisstjórn og flokksforystu skilyrði um að það sé gert sem rétt er. Ef ekki þá
segir þetta fólk sig úr flokknum, situr sem utanflokka, stofnar jafnvel nýja
flokka eða gengur í aðra flokka.
Ég kaus nú líklega sumt af þessu liði. Beint eða óbeint.
Bara man það ekki.
Einn flokkur (þingflokkur) hætti í stjórnmálaflokknum og
situr sem fastast því þau hafa svo rétt fyrir sér að eigi má víkja eins og Jón
Sigurðsson sagði.
Þessi utanflokkahópur réttlátra þingmanna er orðinn svo stór
að hann hefur verulega mikið að segja. Það er Þráinn (nei hann fór úr
Borgarahreyfingunni og í utanflokka og þaðan í VG) og Margrét og Birgitta og
Þór sem sögðu sig úr stjórnmálaflokknum og svo er Guðmundur sem hætti
(skiljanlega) að vera Framsóknarmaður og Ásmundur sem hætti að vera VG og varð
Framsóknarmaður (kannski ekki utanflokka en kem að því) og loks Lilja og Atli
sem urðu víst bara VG part time fyrst en hættu svo alveg að vera VG. Lilja er
búin að stofna samstöðuflokk sem er búinn að klofna...
Þetta eru átta fiskar. Framsóknarmenn eru níu,
Samfylkingarmenn 20, Sjálfstæðismenn 16 og VG 12.
Átta menn og konur, kosin fyrir tiltekna flokka og málstað,
af kjósendum þeirra flokka.
Hversu margir skyldu hafa kosið Þráin á þing frekar en að
kjósa VG? Eða Ásmund sem VG mann frekar en Framsóknarmann? Ég ætla ekki að
byrja að tala um skoðun mína á þessum flökkukindum sem voru kosnar fyrir
málstað og flokka en segja sig svo bara frá þessu. S.s. þessi þrjú sem klufu
sig frá fólkinu sem kaus þau. Og fyrir hvaða samfélagshóp eða í nafni hvaða
kjósenda sitja þau? Hvert er umboð þeirra þegar þau hafa sýnt kjósendum sínum
þessa lítilsvirðingu að kljúfa sig frá flokknum sem átti að berjast fyrir
lýðræði og breyta öllu til hins betra?
Nú er það svo að þingmaður er bundinn af samvisku sinni. EN
þegar ég kaus þá valdi ég flokk og hóp fólks sem myndaði lista. Ef einhver
þessara vill ekki leika með þessum fokki (afsakið flokki) þá finnst mér að hann
eigi að sýna mér, sem kjósanda, þann skilning að hætta á þingi og hleypa næsta
manni að sem er á listanum. Því lýðræðinu lauk ekki með kosningunum þannig að
þeir sem kosnir voru geti bara látið eins og þeir vilja. Ef þessu fólki er annt
um lýðræðið þá hlýtur það að sýna lýðnum þá virðingu að víkja, ef þeir eru
ósáttir við málefni flokksins eins og þau þróast, en ekki bara sitja áfram í
eigin nafni eða jafnvel fara í flokk sem ég hefði aldrei kosið.
Ég sakna fyrirgreiðslupólítíkusa. Maður vissi hvar þeir
stóðu og hvað þurfti til að kaupa (afsakið sannfæra) þá til fylgis við sig.
Þessi nýju stjórnmál – frekjustjórnmál –
óþekktarormastjórnmál – eigintrúarstjórnmál sem hér hafa þróast eru mér ekki að
skapi.
Og þess vegna velti ég því fyrir mér í hvað átt Jón
Sigurðsson vildi fá að horfa? Varla á þingið eða kirkjuna eða Borgina eða
barina? Kannski á Herinn?
Snúum Jóni!!! Honum líður varla vel þarna.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli