Og þá rann dagurinn upp, vorið kom og lofthitinn...

Það var fallegur morgunn sem rann upp. Reyndar var Sigga búin að vera sextug, skv. íslenskum tíma nokkru lengur en hvað um það. Eftir að afmælisbarnið hafði sinnt ýmsum skyldustörfum á skype og víðar, þá héldum við af stað út í góða veðrið í átt að Guggenheim safninu. Það er uppi á 88. og 89. strætum og er í raun tvö söfn.
Annars vegar byggingin sem hönnuð var af Frank Loyd Wright og hins vegar ótrúlega stórt lisaverkasafn.


Húsið var hannað á fimmta áratug siðustu aldar og var opnað sem safn árið 1959. Þangað koma á ári, í þetta hús, fleiri ferðamenn en koma til Íslands. Bara nefni þetta.

Fyrir nokkrum árum var Guggenheim húsið lagfært mikið og var það gert í samhengi við byggingu eins turnsins enn á Manhattan, sem stendur áfastur við Guggenheim bygginguna.
Sumar handbækur tala um að byggingin beri safnið ofurliði...
Sem er hitt málið. Safnið. Gríðarlega mikið safn listaverka frá impressioninstum til samstímans. Þarna eru Dega, Cezanne, Manet, Monet, Picasso og svo framvegis. Og Van Gogh og kannski sá eini sem kemst nálægt honum í mínum huga sem er George Seurat.
Svo eru þarna verk allskonar listafólks alveg til samtímans. Og say no more með það.

Þarna er til dæmis þessi  mynd Manet, sem heitir Við spegilinn, máluð 1876.

Og þessi eftir Monet frá 1906 af Hertogahöllinni við Markúsartorgið í Feneyjum.

Og þessi eftir George Seurat.











Dagurinn leið og svo var þar komið að við þurftum að fara að gera okkur klár fyrir kvöldið.
Við röltum meðfram Central Park, niður fimmtu breiðgötu í sumaryl og vori.

Fataskipti og frískað upp á málninguna.
Svo var sopið á kampavíni - KAMPAVÍNI - svona eins og James Bond vitnar til iðullega...
Skáluðum við tengdó á skype og héldum út.
Þá gengum við út á fimmta breiðstræti, svona líka gasalega fín, og inn á stað sem heitir Al Fiori, sem er á Langham hótelinu. Al Fiori (meðal blóma) er Michelin staður og ég óttaðist satt að segja að það yrði ekki hægt að fá borð með svona fyrirvara en það var ekki málið. Beint inn og þjónustan algjörlega frábær.  Sigga fékk sér Foi gras í forrétt og andabringu í aðalrétt en ég fékk mér humarrétt og nautakjöt. Og þegar ég segi nautakjöt þá segir matseðillinn:
Tagliata:prime dry aged strip loin, endive, potato terrine, “cacio e pepe,” balsamico, bordelaise.

Þegar ég segi önd þá stendur:
Anatra, long island duck, roasted carrots, hazelnuts, duck jus...

Allan tímann snérist fólk í kringum okkur og maturinn fagmannlega og fagurlega fram borinn.
Allt gott.

En klukkan var farin að halla í 1930 svo nú var næsta mál á dagskrá. Að finna Palace leikhúsið.

Og nú mjóaði munu eins og krakkinn sagði.
Allt í einu stóðum við á Broadway og þar sem leikhúsið stóð þegar ég keypti miðana þá var ekkert leikhús. Oh my gawd.
Spyr einn lögguoffíserinn sem vísar mér í hliðargötu. Við að henni og ég var viss um að þetta væri rangur staður.
Broadway fullur af fólki.
Fólki sem vissi ekkert um New York.
Fullur af f************* og fj********** og svo framvegis túristum.

Fólki eins og okkur!

Klukkan 19.57 við á hlaupum, sveitt af stressi. Allt í einu átta ég mig. Þar sem við höfðum beygt til vinstri áttum við að fara til hægri.
Leikhúsið var á sínum stað.
Nema hvað.

Klukkar 20.03. Ég búinn að finna húsið.

Hvar var Sigga?

Sigga týnd!!!
Tengdamamma drepur mig.
Ef tengdapabbi klárar það ekki á undan henni!

Klukkan 20.05 göngum við inn í anddyrið eins og forsetinn hafi verið að bíða eftir okkur af því við værum heiðursgestir.

Welcome sir.
This way please.

Sem betur fer voru sætin okkar við ganginn.

Og allt í einu sló það mig.. .

Ég var á Broadway, í leikhúsi að horfa á Gerswin.
Leikrit sem er frægt fyrir myndina með Gene Kelly.
Lögin rúlluðu fram.
I Got Rhythm,
'S Wonderful,
Shall We Dance?,
But Not for Me,
They Can't Take That Away From Me

Auk stóru dansatriðanna.
 

Játning:

Ég lærði að horfa á þetta í Kananum í gamla daga. Og þessi sýning var æði. 

Þessir flottu dansarar sem m.a. höfðu lært hjá Helga Tómassyni og stjarna sýningarinnar Leanne Cope frá Bath í Englandi sem dansaði eins og enginn væri morgundagurinn. Og meira að segja í uppklappinu gat hún ekki stillt sig um að taka sporið.

Og eins og segir í Spamalot: Broadway is full of people, very special people, people that can sing and dance, often at the same time!

Algjört æði og alvöru sæti og ég með Siggu. Hvernig mátti toppa þetta?

Að sýningu lokinni siglum við himinsæl út á þessa ævintýralega frægu götu - Broadway.
Við hverfum inn i mannhafið á Manhattan.
Með aumar tær og glaða sál hurfum við út í nóttina...