On the road again

Hvað er klukkan núna? Spurði ég Siggu, sem svaraði þreytulega, Einni mínútu meir en þegar þú spurðir síðast. Hljómaði ekki vel! En svo kom Ásta Sigrún og við lögðum í hann. Nú er ég ekki aðdáandi þess að vera kominn snemma á Keflavík en ég var algjörlega varnarlaus gagnvart því að það var EKKERT að gera, engin röð, manni fagnað eins og týnda syninum við tékk-innið... Það tók um tvær mínútur frá því við renndum í hlað og þangað til ég var beðinn að fara úr skónum uppi.

Sigga glotti að vísu þegar svitalyktarþefjandi öryggisvörður lét mig standa á kassa og þreifaði mig upp úr og niðrúr. Mér leið eins og sýningargrip en kona sagði afsakandi að ég væri í úrtaki. Ég vonaði að ímynd þess væri svona en það er líklega whishful thinking, - sagði Sigga.

Alla vega var svo sem ekkert mál að bíða þarna og svo var farið út um Schengen hliðið út að hliði 35 og um borð í hálftóma vél Iceland express sem var tilbúin til brottfarar tímanlega og lenti 20 mínútur á undan áætlun á Stansted eftir ljúft flug. Meira að segja allir brandararnir mínir um Klemmuflug hf voru mjög „out of order.“ Að vísu var tékkneska yfirflugfreyjan verulega umsvifamikil en það var ekki til vandræða.

Við skutumst svo í gegnum Stansted og gettu hver var tekinn af sjálfvirka landamæraeftirlitinu nema ég. "Just a random check sir!" Sagði glaðbeittur vörðurinn en það var alla vega ekki þreifað á málinu að þessu sinni if you know what I mean!

Lestin bar okkur skjótt á leiðarenda og þar, á Tottenham Hale, beið Katrín frænka á bílastæðinu með útbreiddan faðminn.

Við sátum og slúðruðum smá en svo var það sófinn góði og ég vona bara að Hrafnhildur hafi sofið fyrir hrotunum í mér!