Best að byrja...

Síðasta blog var 23. júlí (svona alvörublog) svo það er af mörgu að taka. Ég ætla að reyna að rifja eitt og annað upp næstu daga og ná þannig í skottið á sjálfum mér!

Byrjum fimmtudaginn fyrir Verslunarmannahelgi en þá var lagt í ferð austur í Hrífunes í góðu kompaníi Ingu og Einars, Sigrúnar Ellu, Þórhildar, Magnúsar Inga, Siggu og litlu Ingibjargar og Guðmundar og Elísabetar, Helgu og Guðna. Við komumst klakklaust austur og komum okkur fyrir í Pottinum.

Ég ætla ekkert að hafa mörg orð um pottinn en hann er draumastaður fyrir útihátíðina okkar. Þarna eru spilað golf, kubb, knattspyrna og þess vegna yfir! Enda er þessi hópur ótrúlegur. Við bættust Ásta Sigrún, Kalli og Diddi, auk Hönnum með Martein og Jón, og gleymum ekki Ellu og Garðari
Þarna er lifað og leikið og sungið og slakað á og ferðast.

Þvílíkur staður!

Á leiðinni austur var mikið sjónarspil í skýjunum og manni leið eins og í leikmynd úr Hringadróttinssögu. Ævintýralandið í áttina að hálendinu var ótrúlega fallegt í ljósaskiptunum.

Á myndinni er horft frá þjóðvegi 1, rétt austan Víkur, á Mýrdalssandi og horft til norðvesturs. Ég held að það sé Öldufell sem glittir í þarna fyrir miðju. Darraðadans sólar og skugga var ótrúlegur og þó myndin sé falleg (Sigga tók hana) þá var þetta stórbrotnara í raun.

Á fallegum degi má horfa frá Hrífunesi, yfir sandana, eins og augað eygir og þá blasir sá stóri við, stærsti þjóðgarður í heimi! Vatnajökull, tígullegur í fjarska og afar fallegur.

Þá er þarna snotur lækur, lágvaxinn skógur og ótrúlega fallegt gil, fullt af steingerðum tröllum og kynjamyndum

Og við fórum til hans, - jökulsins og minntumst fjallsins og Múhameðs.

Á föstudeginum var farið í fallegu veðri með þeim sem fyrstir komu, austur á Breiðamerkursand að sýns Siggu G. lónið. það skartaði sínu fegursta, var fullt af ís og það andaði köldu frá þeim gamla í norðangolu. En lónið var eins og spegill, þar syntu selir, sigldu bátar sem einnig eru bílar og þar heyrði maður öll heimsins tungumál. Krían stakk sér eftir síli og jökullinn speglaði sig í lóninu,- þar sem sást í vatn! svona rétt eins og hann væri að laga einhverjar óþægilegar fellingar í skyrtunni sinni eða laga bindið.

Þegar full mæting var komin á laugardeginum var steðjað í Lakagíga sem var sérlega fróðleg ferð. Ég t.d. lærði að Laki er ekki einn gíganna heldur fjall sem gígarnir eru kenndir við!. Sagnfræðingurinn...

Ég set einungis þrjár myndir. Ein sýnir hópinn við einn gíginn, mosagróinn. Það kom mér einmitt á óvart hve gróið landið er þar sem farið er upp með Fjaðrárgljúfrum og upp til fjalla.

Önnur sýnir auðnina á gígasvæðinu. Þar heldur sandurinn gróðrinum í skefjum. Sú þriðja er tekin á leiðinni frá Blágili og upp í Lakagíga (vestari leiðin) og sýnir eina af þessum fallegu vinjum hálendinins. Þarna var sett vatn flöskur og var bragðgott svo ekki sé meira sagt.

Sunnudagskvöldið var Brekkusöngur, bálköstur og flugeldasýning (get svo Guðsvarið það). Fallegt kvöld, fallegt fólk og allt frábært.

Ferðin heim gekk vel, tregi í hjarta en þakklæti fyrir að eiga svona staði og svona vini.