Fæddist hver hér?

Stan Laurel er að raða púsluspili. Oliver Hardy fer að skipta sér af. Hann er að fara að gifta sig og brúðurin bíður. Brátt er bílstjórinn dottinn í púslið. Og yfirþjónninn og lögga og afar rangeygður skeytasendill. Ég kjamsa á pulsum og hræreggi og Sigga nær engu sambandi við mig.

Hvar er ég? Á hóteli í Genoa. Siggu er vel fagnað af mýflugunni hér sem virðist ekkert láta sig varða um öll þau eitur sem hún ber á sig (orðin vel marineruð). Þær vaða í hana og finna sér stungustaði og deyja. Í gær kom ég að Siggu uppistandandi í rúmu með Grisham bókina mína í hendi. Sigga barði henni í loftið og eftir sat klessa sem áður var fluga... Ég veit að það eru ekki allir hrifnir af Grisham en „hann kom þó að gagni!“ sagði hún sigri hrósandi!

Við komum í gærkveldi eftir fallega ferð með strönd Miðjarðarhafsins með Appenínafjöllin til hægri (mín megin við borðið) og hafið hægra megin séð frá Siggu. (Við sátum hvort á móti öðru). Ég vissi ekki að fjallgarðurinn væri svona hár en skil nú hvers vegna menn sjá menningarleg og hagræn skil milli Pó dalarins og Ítalíu eða Appenína skagans. Við erum komin til Lígúríu en það er eitt minnsta hérað Ítalíu. Það hefur falið sig í skjóli fjalla svo öldum skiptir og sótt björg sína til verslunar og sjávarútvegs. Menningaráhrif frá Afríku og Miðausturlöndum má merkja m.a. í gríðarþröngu gatnakerfi og í list og fleiru frá fyrri öldum. Genóamenn græddu á krossferðunum og áttu til að hvetja til þeirra. Þeir græddu á að fá hermennina upp að bænum (ekki inn í bæinn) og að fóðra þá, svo á að flytja þá yfir til Miðausturlanda. Þeir voru í svo sterkri stöðu að þegar Kólumbus (Genóamaður) kom með kort Donatellos og vidi sigla í vestur til að komast til Austurlanda þá ypptu heimamenn öxlum og sáu enga ástæðu til að sinna þessu.

Genoamenn endurbyggðu samt húsið sem stóð þar sem Kólumbus fæddist í fyrir 300 árum síðar, eigna sér bláa litinn í gallabuxnaefninu, afa Picassos, focasíubrauð, gelato eða ísgerð og flest annað sem menn hafa látið sér detta í hug.

Þegar við komum í gær gengum við um gamla bæinn og hafnarsvæðið og upplifðum bæinn, - steindauðan enda sunnudagskvöld. Genóa er enn ein útgáfan af ítalskri borg. Hér eru túristarnir ekki mjög margir, flestir ítalskir, spænskir eða franskir.

Þessi borg byggðist, eins og fleiri, innan borgarmúra og þar sem undirlendi Lígúríu er takmarkað þrengdu menn götur og byggðu upp. Það er helst á stærstu torgum gamla bæjarins sem sólin nær niður á götu.

Fyrir vikið virka göturnar skuggalegar. „Don´t worry“ segir Paola í mótttökunni um gamla bæinn og fer yfir kortið. „It looks dark but here its safe, and here, but not here“ segir hún og bendir á svæðið fyrir neðan via Balbi. „You have no business there anyway.“

Samt varð svolítið skrýtið að ganga niður via Lucciola og heyra glymjandi blues. Var hægt að fá sæti? Nei það var farið að rigna og sóhlífarnar héldu ekki. Þar með urðum við að fara annað. Allt í einu stóð einhver á hverju götuhorni með regnhlífar til sölu! Beth var erfið og vandfýsin og loks var ég svo svangur að ég fór með hana á kebab stað þar sem arabar unnu og þar sem arabar voru að borða. Það var gott. Þeir voru liprir og kurteisir og skiptu pening fyrir konu með bros á vör.

Svo fengum við okkur gelato eða ís sem er sérstök upplifun.

Morgunmaturinn á Hotel Metropoli er flottur. Og Laurel og Hard bættu bara um betur.

Í dag fórum við í smá labbitúr sem hófst við hótelið og lá niður að höfn en þar eru líkön af gömlum skipum, stórt Aquarium og fleira fyrir fjölskyldufólk. Við fórum upp Via San Lorenzo en þar er gítarbúð í húsasundi sem kallast gata og dómkirkja sem var lokuð. Þar ku hið heilaga gral vera geymt af Genóamönnum, - nema hvað! Á torginu við kirkjuna var allt fullt af löggum en löggan er mjög áberandi hér eins og víðar hér í landi. Utan á húsi hékk sigmaður uppi undir þakskeggi og annar horfði á (frá götunni).

Og þannig var flandrast um Genóa og götur hennar sem sumar eru svo mjóar að við gátum varla leiðst samhliða. Gamli borgarhlutinn fylgir að mestu því skipulagi sem á komst á miðöldum. Nokkrum sinum hafa auðmenn hennar þó fengið æðisköst. Eitt sinnið (á átjándu og nitjándu öld) byggðu þeir raðir af Palazzi sem nú eru á heimsminjaskrá.

Annað sinnið tóku þeir kast á borgarhluta norðan og austan við Porta soprano sem er hluti af varnarmúr og þar voru reist gríðarleg háhýsi og ljót. Þetta var um 1960. Þarna heitir í dag Dante torg og þar er kumbaldi sem er sagður eftirgerð af fæðingarstað Kólumbusar. Merkilegra er að ég hef ALDREI séð jafnmörg mótorhjól á einum stað, nema ef vera skyldi við Ferrari torg sömu borgar. Hér þýðir ekki að nota reiðhjól þar sem borgin er byggð á mörgun hæðum og stór hluti borgarinnar er ófær bílum.

Nýklassisminn er þó skárri þó þreytandi sé, eins og sjá má við Ferrari torgið sem minnir mig á Ráðhústorgið danska eða Picadilly square og raunar erum við sammála um að borgin sé eins og Edinborg með sín þröngu sund.

Við þræðum götur/sund og tröppur niður á Campetto en þar er Bar Cicci sem selur aðallega kaffi og brauð. „Menu italiano“ segir Cicci eða hvað hún nú heitir og „no comprendo“ þegar við biðjum um þýðingu. Mér tekst að panta pannetto toasta og aqua frizzante grande en Siggu gengur erfiðar að finna sitt. Hana langar í fokasíu. Unga konan sýnir þolinmæði, gjóar á hana og skilur að þarna fer klassapía. Hún bendir Siggu á að koma með sér og eftir smástund kemur Sigga alsæl út.

Á öðru torgi var sötraður bjór – Piazza della Erbe – en þar hangir þvottur milli húsa og fólk þekkist vel. Við hús arkitektadeildarinnar eru tvö kaffihús, annað þéttsetið stúdentum en á hinu var heldur eldra fólk. Spurning hvar lífstíðarstúdent eins og ég sest. Allt í einu sáum við út á sjó og svo vorum við í húsaþyrpingu sem er fræg vegna þess að Pisamenn voru sigraðir þar og geymdir sem fangar um hríð. Við segjum ekki meira um það en hefðum haldið með Lígúríumönnum í því stríði.

Turn fellur inn í húsakerfið og annars staðar er turn sem er orðinn að blokk og sker sig eingöngu úr efst.

Við færum okkur fram og aftur um miðbæinn. Þetta eru engar vegalengdir. Í einu sundi er nokkuð af konum sem virðast vera að bjóða sjálfar sig en annars eru þetta venjulegt fólk í venjulegum pælingum, þreytt, heitt, einmanna, ástfangið, glaðlegt, sorgmætt. Hver veit hvað í annars húsi býr segir Sigga oft.

Yfirbragð bæjarins er ítalskt og við erum laus við túrismann. Við förum um Maddelene verslunargötuna sem er eins og húsasund og sjáum margar litlar búðir. Það er helst Carrefour sem er með stórmarkað – á stærð við hálft Fjarðarkaup.

Allt í einu er enn eitt Portið – borgarhliðið og hvað er að sjá? Hér eru bílar! Við upp að Via Cairvour og Via Garibaldi og þar verslar fína fólkið. Ég skoða í glugga hjá Louis Vutton og sé alveg eins töskur og hjá manni sem sat við höfnina með ca. tíu töskur á teppi. Verðið samningsatriði þar en ekki hjá Louis.

Svona leið dagurinn. Við tókum smá pásu og fórum svo að borða við höfnina. Ég fékk hálfan humar með spaghetti! Og svo gelato og heim.

Fleiri ævintýri á morgun.

Eitt hefur breyst. Í stað 35-40°C eru 25-30°C og í staðinn detta vatnskaupin niður. Spes.