Ævintýri á gönguför og fyrsti verulega blauti dagurinn!

Það er skýjað og til stendur að fara út að ganga. Nú ætlum við ekki að fara meira um ævintýraborgina Genóa,- í bili.

Ekki að þræða þessi stræti sem gætu orðið leikmynd í hvers konar galdra- og ævintýrakvikmynd sem er. Gamli borgarhlutinn sem við erum búin að þræða og arka um er alveg gjörsamlega ótrúlegur.

Ekki heldur til að klífa hæðirnar!














Við ætlum heldur ekki í kirkju. San Lorenzo, sem við komumst ekki inn í fyrr en seint í gær var sérstök. Í stað þess að vera prýdd hverju altarinu af öðru á langveggjunum (í Parma voru a.m.k. 12 slík) eru þrjú höfuðaltöru hlið við hlið og örfá til hliðar. Hún var byggð af íbúum borgarinnar og margar skírskotanir til borgaranna og borgarstjórnarinnar. Meðal annars er fáni Ligúríu, rauður kross á hvítum feldi yfir höfuðaltarinu, því sem er í miðjunni.

Annað sem vekur athygli er freska frá 16. öld af síðustu kvöldmáltíðinni sem vísar klárlega til myndar Leonardos. Svo er 13. aldar freska yfir aðaldyrum, ásamt fallegri rósettu. Þá eru tvær ósprungnar sprengjur sem kirkjuvörðurinn segir okkur að hafi verið skotið af breska flotanum utan af sjó í febrúar 1941. Þær lentu á kirkjunni en sprungu ekki. „Miraculosa“ segir hann og er að læsa kirkjunni.

Við ætlum út í Boccadessa sem er milli Lido og Sturla. Já, Sturla, það stendur á kortinu! Á leiðinni er gengið við á markaði til að kanna framboð á osti...

Eins og víðar hér í borg er erfitt að ná sambandi við enskumælandi alþýðu en góðviljaður ostasali kemur því til skila að þeir loki um kl. 13 og opni um kl. 15.30. Við stikum af stað niður götu tuttugasta september og leitum leiða að þessu sinni til að komast í gegnum bílaumferð niður á prómenöðu sem heitir Corsa d‘italia.

Hér er allt önnur borg. Nýtískulegri og nýklassísk í bland við umferðaræðar og undirgöng auk þess sem verið er að byggja enn nýrri hús, glerhallir og stofnanaleg hús sem eru allt annað en gamli bærinn og þykja flottari. Hér eru stærri búðir, meiri verslun, meiri gæði, minna af götusölum og hærra verð.

Við komumst alla leið á prómenöðuna sem er spegilfægð og liggur með ströndinni. Þarna er auglýstur alítalskur MacDonalds og eftir því sem utar dregur og sunnar þá fjölgar fyrirtækjum sem starfa í fjörunni. Þarna er bátaleiga og miðstöðin/barinn er í húsi sem óneitanlega minnir á skipsbrú.

Á leiðinni er kirkja sem er byggð ofan á blokk! Engin smá kirkja! Alveg satt!

Strönd með skipulega röðuðum sólhlífum. Strönd með blakvelli en Siggu finnst karlarnir eitthvað ekki spennandi í skýlu. Svo er sparkvöllur þar sem pabbi er með tvo drengi og svo sundlaugar við fjöruborðið. Minnir á Norðurfjörð!




Barir sem heita Havana Club, Scorpion Bay og fyrr en varir (eftir allgóða göngu) erum við komin að Lido sem er vestasti oddinn. Það er norðvestanátt og stefnir í rigningu.

Frá Lido er farið í Boccadessa sem er lítið gamalt þorp, eða leifar af því. Líklega eru eftir (skilgreiningaratriði) um tiu hús sem mynda svona vog. Við þreifum okkur niður lúin þrep. Það er þvottur á snúrum undir gluggum og neðst er ísgerðarstofa sem kallar sig Anticha en það þykir sérlega fínn ís. Við hliðina á henni er ísbúð.

Ég leggst á myndavélina. Þarna er margt að skoða og mynda, margir litir og ljósbrot. Bátur liggur í fjörunnni og smá reki veltist um. Ég ætla upp einn stígin en rek augun í að Sigga er í miklum samræðum við konuna í ísbúðinni. Ég þangað og ung kona leiðir mig í allan sannleika um þær guðmávitahvemargar bragðtegundir sem í boði eru. Við leitum að Boccadessa ennfrekar en líklega er bara vogurinn eftir.
Við finnum strætóstöð því nú er farið að dropa. Ekki einfalt. Kona með dóttur sinni skilur ekkert um hvað ég spyr og dóttirin horfir á mig eins og ég sé Mári sem ætli að ræna henni. Lipur og vel enskumælandi maður hjálpar okkur en áður en við fáum far þarf ég að fara til blaðasalans uppi á horni, upp götuna, til vinstri og yfir, senior, og kaupa tvo miða. Það gekk vel og við í strætó áleiðis að Ferraritorgi og Dantebrunninum þar sem Garibaldi horfir yfir af hesti sínum. Við rétt sleppum í vagninn þegar demban dettur yfir.

Vagninn fer hratt og fólk forðar sér og frá Dante hlaupum við niður á hótel og sitjum af okkur rigninguna yfir kaffi og slökun.
Hér sáum við nýja Genóa og ströndina sem var ekki þéttsetin fólki, enda skýjað og rétt um 25°C.
Eftir síestuna er farið á markaðinn og ostasalinn, vinur okkar, tekur stóran bita af Parmesan og gefur okkur sitt hvora flísina að smakka. Allstaðar er manni boðið að smakka, líka í ísbúðinni! Hann vill líka selja okkur reykta Genóapylsu og annars staðar er eitthvað fleira tekið. Það er margt spennandi að sjá. Þarna eru stórlaxar og sverðfiskar innan um ófrýnilega skötuseli, smokkfiska og ansjósur. Heilu kryddfjölin enda Genóamenn þekktastir fyrir að fara með krossfara sem aldrei komu aftur en koma með allskonar kryddfjöll til baka. Framandi krydd eins og túrmerik, kanil og sitthvað annað sem bæði mátti nota í mat og fataliti!
Það rignir hundum og köttum eina mínútuna en dropar þá næstu. Tveir ítalar komast undir eina litla regnhlíf (ef þeir eru vinir) en tveir meðal Íslendingar þurfa tvær, þó þeir séu ástfangnir hvor af öðrum.
Ég rölti inn í gítarbúð og þakka alföður og San Lorenzo að hafa ekki séð hana fyrr. Hér sé ég tíu gítara sem ég gæti keypt án þess að prófa þá og verðið er gott. Ég spyr manninn um lausan hljóðnema í kassagítar og hann sýnir mér nokkra frá frekar ódýrum yfir í mjög dýra. Við skiljum hvorn annan þó hvorugur tali mál hins. Bestur spyr ég? Hann ýtir til mín einum. En þessi bendi ég á dýrari. „No, no, senior. Dis, bella, bella!“ segir hann og ýtir að mér frekar ódýrum. Hann bendir á þennan flottari „Dis looka bella, no bella“ segir hann og spilar á loftgítar.

Við endum kvöldið á Pizzeríu rétt við hótelið. Þröngt, hávært en afar góð þjónusta. Pizzan á stærð við stóran Lyngbergshring (14-15 tommur eða meir) en á þykkt við laufabrauð. Öðru megin Niðurlendingar sem fara og í staðinn koma Norðmenn. Hinum meginn ítalskt par sem kveður þegar það fer og í staðinn koma Indverjar. Þetta er eins og hraðkynni. Indverska parið spjallar og er búið að fara víða um Evrópu. Gaman að segja frá því.

Svo er upp á hótel og þær Beth og Sigga pakka meðan ég tel mikilvægt að skrifa pistilinn, næst síðasta eða kannski síðasta?

Er þetta búið?

Á morgun verður deginum eytt hér en við förum síðdegis til Milanó og lokum hringnum. Svo er nú það.