Það er sól í Genóa og hitinn rýkur upp, þó svo hafgolan kæli. Þar sem sól nær er liðlega 30°C en í djúpum húsasundum er svalara, enda nær sólin ekki þangað. Ég kemst ekki yfir þessa stóru borg. Hvorki hvað varðar að ná öllu sem þar er að finna né einfaldlega að ná andlega utan um þetta stórvirki. Hún minnir mig á Feneyjar og Edinborg hvað þrengslin varðar. Hún minnir á Flórens og Túskaníu hvað litauðgi varðar. Hún minnir á bandaríska stórborg þegar litið er til ofurturnanna með spegilglerið sem verið er að henda upp!
Í nótt svaf ég af mér ljósadýrð sem loftin fylltu en Sigga segir að eldingar hafi logað um næturhiminn og að hún hafi haldið að ég væri dauður að vakna ekki við skruggurnar. Ég er hnípinn yfir að hafa ekki séð þetta en það nær ekki lengra.
Í morgunmatarsalnum er okkur vel tekið og yfirþjónninn snýst eins og skopparakringla umhverfis okkur. „Cappucchino now or after like yesterday?“ spyr hann og ég segi „after, grazie, grazie“ og báðir glaðir. Við næsta borð sitja Bretar á leið í sigligu. Ég veðja á Manchester eða Yorkshire. Þau segja Siggu að þau séu frá Yorkshire en ég er viss um að frúin er frá Salford samt!
Út í blíðuna og ég rölti niður Via Luccioli en Sigga strandar í búð. Ég kíki á borð en þar var vasaúr sem ég var að spá í en hætti við. Skyndilega hringir Sigga og vill fá mig uppeftir aftur og ég sný við snarlega eins og He-man, eða vantaði hana mat á fötum?
Hún bendir mér á mann i rauðum bol sem hún segir að elti sig á röndum. Mér er illa við samkeppni en ákveð að fara þó ekki í slag strax. Hann fylgir okkur fram og tilbaka, þangað til ég horfi illúðlega á hann og munda myndavélina en þá gufar hann upp eins og daggardropi. Við setjumst niður hjá Cicci á Campette og fullvissum okkur um að hann sé farinn.
Við þræðum okkur þvert yfir bæinn og finnum okkur leið að Piazza delle Erbe og setjumst hjá vinkonu okkar þar. Hún er með stelpu í starfsþjálfun og ég finn að neminn skilur ekkert í ensku. Sú sem á staðinn kemur og afsakar stelpuna og við veiðuðm upp úr henni ýmislegt um matargerð, m.a. Foccachia Secco sem er afar þunn gerð af Foccachiubrauði. Sigga nýtur þess að borða þetta brauð svo innilega að ég ætla að reyna að læra að baka það. Svo er tekinn hringur í að rata fram og til baka. Við dettum t.d. inn í dömubúð sem minnir á Guðstein á Laugavegi svona innréttingalega séð og tvær virðulegar dömur snúast eins og skopparakringlur í kringum Siggu. Og þegar salan tekst er bolurinn brotinn samann og strokinn niður í poka sem er innsiglaður og settur í annan poka og strokið meir. Þetta er annað en í sumum búðum þar sem öllu er hrúgað niður.
Þannig líður dagurinn og okkur finnst gaman að koma í þessa borg þar sem flestir túristarnir eru ítalskir.
Við kveðjum svo Paolu á hótelinu, glöð að getað þakkað henni hjálp og hugulsemi. Hingað væri gaman að koma aftur. „Arrivaderchi“ segjum við öll.
Leigubílstjórinn er virðulegur og pínulítill kall sem er alveg rosalegur sjentilmaður. Hann hjálpar Siggu með bakpokann bæði af og á aftur, opnar fyrir henni dyrnar og lokar og í annað sinn í dag finnst mér ég búa við samkeppni og þurfa að gera betur!!!
Svo erum við í lestinni og Genóa hverfur, fjöll og dalir Lígúriu taka við og við stefnum á Langbarðaland, Lombardy. Tveir heimar. Lígúriumenn, sem við sjáum sem hvað ítalskasta allra eru heimsborgarar að eðli. Þeir fluttu krossfara til Jerúsalem og opnuðu sér dyr að kryddmörkuðum Miðausturlanda. Þegar þeir sáu krossfararíkið hrynja opnuðu þeir sér leið um Svartahaf og byggðu einn öflugsta flota Miðjarðarhafs. Þeir létu meira að segja Pisa menn lúta sér, hina nýju Róm. En Svarti dauði fór illa með veldi þeirra á 14.öld þó svo staða þeirra og verslunarleiðir héldu ótrúlega vel. Svo vel að þeir nenntu ekkert að hlusta á Kólumbus.
En norðan Appenínafjalla er annar heimur, nóg undirlendi og ræktarland. Ítalía skiptist í 20 sýslur eða ríki og er þetta ríkasta svæðið og þarna býr um einn/sjötti íbúa Ítalíu. Frá Lombardy hefur um aldanna rás streymt menning, fjármagn og kraftur. List Langbarða má finna víða. T.d. var fontur sá er Pílatus átti að hafa þvegið hendur sínar í gerður í Lombardy. Hér voru iðnframleiðslan og ríkidæmið sem ítalska þjóðin nýtti þegar hún rak erlenda valdsmenn af höndum sér. Hér voru peningarnir sem Garibaldi hafði þegar hann knúði fram sameiningu Ítalíu fyrir 150 árum síðan. Ítalía varð þá til sem hugtak og ríki og hafði þá ekki verið undir einni stjórn frá dögum Rómarveldis. Rómverjar sameinuðu hana þá en ekki undir þessu nafni. Sögulega og efnahagslega er margt sem mælir því gegn þessu einhuga og stolta ríki sem talar eins konar latínu en varðveitir fjölda tungumála og mállýskur sem eru jafnvel af allt öðrum uppruna.
Lestarferðin er viðburðalítil og þegar við komum á Milano Centrale þekktum við okkur og rötuðum beint á aeroport express. Hún var þó ekki meiri express en svo að hún var Malpensa aeroport express kamarlestin og stoppaði a.m.k. 8 sinnum á leiðinni.
Allt í góðu. Við vorum komin mjög tímanlega og leituðum upplýsinga á flugvellinum en vorum greinilega bara að ónáða þangað til við fundum Priority pass setustofu þar sem okkur var ljúflega tekið. Allt gengur þetta sinn gang. Innritun hófst snemma og við komumst að því að það var minni flugvél á ferð en gert var ráð fyrir við bókun. Þá höfðum við fengið sæti en nú þurfti lipur konan á inritunarborðinu að beita lagni til að koma okkur í sæti saman. En það gekk.
Malpensa flugvöllur er í mikilli endurskipulagningu og hér væri frábært að vera ef ekki væri búið að loka hverju einasta búðartetri og matsölu. Hva‘! Við hljótum að lifa það af en það er ekki upp á Ítali logið. Þeir hafa sinn stíl á málum og hugsa greinilega um að koma sínu fólki heim til fjölskyldunnar.
En Halló Ísland og arrivaderchi Italia! Chiao! Bellissimo! Hlakka til næste gang!
Engin ummæli:
Skrifa ummæli