Þessi pistill átti að vera svona útúrsnúningur og fyndni en eftir að hafa hlustað á upptöku af umræðum hjá Pétri Gunnlaugssyni á Útvarpi sögu þá snéri ég við blaðinu. Meðan ég hlustaði á þáttinn bjóst ég við að allt í einu kæmi fram að fólkið sem hringdi inn væri úr leikhópi sem væri með svona síðaprílgabb.
En svo rann upp fyrir mér að þetta var fólk úti í bæ. Sannfært um að hommar og lesbíur myndu kenna börnum í grunnskóla verklega kynlífsfræðslu.
Mér komu í hug nokkrir snillingar sem sögðu meðal annars "ef þú vilt breyta heiminum þá er menntun málið" (Nelson Mandela) eða "ef ykkur finnst menntakerfið dýrt þá ættuð þið að kanna kostnaðinn af fáfræði" (rektor Yale háskólans í Boston).
Ég er gjörsamlega búinn að fá upp í kok af hatursumræðu, hótunum og dónaskap. Mér finnst ekki sæmandi að fólk leyfi sér að tala eins og það gerði í téðum þætti. Það má hafa sínar skoðanir. Það væri ekki verra að það orðaði þær kurteisislega og hlýddi jafnvel á þá sem eru á öndverðum meiði.
Eða læsi sig til um málið áður en það færi að halda því fram sem það gerði um Hafnarfjörð og hinseginfræðslu.
Það er eitt að tjá sig og annað að tjá sig. Það er t.d. lágmarkskrafa að fólk sem veður í símann og hringir í Pétur Gunnlaugsson eða aðra ámóta umræðustjórnendur sé kannski búið að kynna sér málið.
Ég er stoltur af Páli Óskari og listsköpun hans, mannréttindabaráttu og siðsamlegum málflutningi. Sama gildir um Hörð Torfason og marga listamenn. Og mér er slétt sama hvort þeir eru sam- eða gagnkynhneigðir.
Ég er stoltur af góðu fólki sem hefur kærleiksríkt hugarþel og leggur sig fram um að bæta heiminn.
Frekar en dreifa um hann vondum straumum og brennandi hatri.
Og ég er stoltur af bæjaryfirvöldum í Hafnarfirði vegna þessa máls því það fjallar um baráttuna við fordóma og fáfræði.
Ég reikna með að fá einhverjar eiturgusur vegna þessa pistils.
En efast um að þeir verstu komist svo langt að lesa töluna sem ég set hér.
Töluna 42.
Og vita hvað hún merkir!
Engin ummæli:
Skrifa ummæli