Svarið getur verið rétt en spurningin var það örugglega ekki

Þegar ég var í Melaskóla, tólf ára, á leið í Hagaskóla, kvaddi kennarinn okkur með þeim orðum að við skyldum passa okkur á Bítlunum því annars yrðum við eiturlyfjaneytendurog kynvillingar.
Við vissum held ég fæst hvað þetta tvennt þýddi og hlustuðum á Bítlana og margt verra og hættulegra réttrúnaði og köldu stríði sem þá ríkti.

Mér dettur þetta nú í hug þegar ég, rétt eftir útskrift í Flensborg, rekst á umfjöllun Fréttablaðsins um snjallsíma í breskum skólum. Það er raunar mun mikilvægari frétt par opnum framar sem er viðtal við Dr. Sigrúnu Harðardóttur um hið raunverulega innbyggða óréttlæti íslensks skólakerfis sem mér finnst samfélagið leiða hjá sér með öllu.

En umfjöllunin sem ég á við er tilvitnanir í breska fjölmiðla um rannsókn þeirra Beland og Murpys um farsímanotkun í skólum.

Eins og oft áður snýst stóra spurningin um spurninguna. Um hvað er verið að spyrja. Því ef maður les vandlega, oft harla furðulegar, umfjallanir breskra dagblaða þá er á ferðinni fordómafull og þröngsýn umræða af þeim kalíber sem t.d. einkenndi viðhorf ofangreinds kennara.

Það kemur fram í fréttinni t.d. að einkunnir hafi hækkað um 6,4% við það að banna símanotkun nemenda. Þetta hlýtur að hafa verið fyllilega samanburðarhæfur hópur nemenda að taka fyllilega sambærilegt próf við fyllilega sambærilegar aðstæður.

Og 6,4% eru ekki mikið.

Ímyndum okkur hver árangurinn hefði getað orðið ef nemendur hefðu t.d. getað notað símana við að leysa prófið?

Þessi umræða endurspeglar ótta okkar skólafólksins við þessa nýju tækni. Ég lét orð falla í skólaslitaræðu að þetta minnti mig á umræðuna um kúlupenna þegar ég var að byrja í skóla.
Ég átti að mæta með blýant. Og þegar ég átti að vera búinn að ná vissri skriffærni (sem ég hef enn ekki náð) átti mamma eða þá pabbi, að kaupa lindarpenna. Blekpenna. EKKI kúlupenna. Það var bannað.

Ég eignaðist nú samt kúlupenna - forláta Papermate penna sem gat skrifað upp í loft - en hann lá bara ónotaður í veskinu mínu.

Seinna var bannað að vera með skrúfblýanta.

Og hvers vegna í ósköpunum?

En sem sé - það eru til rannsóknir á rannsóknir á rannsóknir ofan (og ég get haldið áfram með þennan lista) sem sýna að
1. spjöld og símar koma til móts við mismunandi námsfærni nemenda. Nemendur geta frekar farið á sínum hraða.
2. Þessi tæki veita nemendum tækifæri til vinnubragða sem blað og blýantur gera ekki.
3. Þau auðvelda samskipti - sem vissulega þarf að stýra - og opna heiminn  utan stofunnar.
4. þau auðvelda nemendum með athyglisbrest og alls kyns námserfiðleika mikið og draga úr námsleiða.

Spurningin sem Beland og Murphy settu fram er sem sé líklega vitlaus. Það á vitaskuld ekki að leyfa nemendum að vera með símana á lofti til að taka selfies eða myndir af bekkjarfélögum o.s.frv. Hins vegar er hrein firra að ætla að láta eins og þetta séu einhver tæki úr neðra sem ógni nútímanum og séu "the end of civilisation as we know it."

Það er vonlaust að banna svona hluti og hefur alltaf verið. En það er hægt að átta sig á tækifærunum sem þarna er að finna.

Maður skyldi alla vega ætla það.