Dagur tvö og engar töskur.

 Við sváfum vel í nótt og þegar morgunverkin voru að mestu búin (engar snyrtitöskur en hótelið gaf okkur tannbursta) skröltum við út 36 stræti og út á sjöttu breiðgötu og inn á lítinn Starbucks. Eftir smá snarl var síðan haldið í Macys sem er eins konar ofur Hagkaup/Debenhams. Þar var að hefjast mikil blómasýning og Sigga fór að skoða snyrtivörur (og Michael Kors töskur og Coach  og...). Hún hitti þarna flottan gæja sem skildi allar hennar þarfir og reddaði snyrtivörum að hennar hætti.

 

 

 

 

 

Þaðan upp á Times square og við könnuðum miðaframboð og leikhúsverk. Ég útvegaði tvo miða á góðum stað í Palace leikhúsinu við Times square á verk Gerswin, Ameríkumaður í París.

 

 

 

 

 

 

Svo fundum við fljótt (eiginlega eftir þriggja tíma plamp) að það yrði gott að nærast svo við settumst inn í hús sem heitir Olive garden og fengum bæði ljómandi þjónustu og mat.

Eina búð villtist ég inn í og það var ljósmyndavörubúð. Þar var reynt að selja mér eitt og annað og í ljós kom að verðið á hlutunum var bara til sýnis. Ofurgræja (að þeirra mati) sem átti að kosta 1200 dollara datt niður í 600 og þegar ég tregaðist við þá var ég spurður hve miklu ég vildi eyða.
Við forðuðum okkur snarlega og hugsuðum bæði það sama sem var haft að orðtaki í Bretlandi ef eitthvað var furðulega ódýrt - Sheila vinkona sagði: "It must have fallen from the back of a lorry, bless me."

Nú var mér orðið hroooooooooðalega kalt, enda fötin okkar líklega enn á Íslandi, þessi sem átti að fara í þegar við lentum í NY svo okkur yrði ekki kalt.

Stiff upper lip.

Við fórum upp Broadway, sem liggur á ská til norðvesturs (reyndar má líka segja að gatan liggi á ská til suðasturs en það hefði ruglað okkur á þessum tímapunkti) og eftir því sem norðar bar breyttist mannlífið. Það voru ekki lengur hop on hop off sölumenn heldur hjólað í Central Park eða hestvagn í Central Park.

Og svo vorum við komin í garðinn og fyrir framan okkur stóð eitt frægasta kennileiti Donalds Drumpf eins og hann heitir upphaflega, - Trump tower.

Þar var iðandi mannlíf og margir lögreglumenn, of margir fyrir okkar smekk. Ég hafði talað við tvo til að fá leiðsögn niðri á Times Square. Það var svona:

Ég: excuse me officer...

NYPD: Yo bro how are you doing?

Anyways, þarna við Trump turninn hafði farið fram mótmælafundur gegn trumpinu sjálfu og leifar þess stóðu enn, ungar konur að mótmæla viðhorfum karla eins og Trump til kvenna, grínisti sem gerði óspart grín að kallinum og endalaust af pylsuvögnum.

Á leiðinni fórum við framhjá 52. stræti en það er einmitt plata eftir Billy Joel sem heitir 52nd street og kom út 1978.

Við áfram upp Broadway og vorum nú komin í nágrenni við Julliard tónlistarskólann og fleiri listahallir. Nú voru sölumenn túrismans horfnir og komnir ávaxtavagnar, ungt fólk og bóksalar á götum úti. Þarna upp á 73. stræti (frá 34. st.) fann ég North Face og hlýjan jakka. Við töxuðum áleiðis heim því nú var fótaþreyta farin að gera vart við sig.

Smá pása á hótelinu en svo var það aftur út. Þessi borg bara kallar á mann.

Núna röltum við 5th av og upp á 42st og til austurs.

Við litum inn á Grand Central sem er ótrúlega falleg bygging.

Þegar Hudson nálgaðist þá mætti okkur straumur ungmenna, sparibúinn og mörg héldu á skiltum með nöfnum landa. Við vorum að nálgast First avenue og ég neita því ekki að spennan magnaðist. Hér vorum við að nálgast einhverja mikilvægustu byggingu í heimi, þó ekki sé hún fögur.

 Sameinuðu þjóðirnar eru þarna á fyrstu breiðgötu og við bygginguna og frá henni streymdi þessi fríði flokkur ungmenna þar sem blönduðust saman í hópa krakkar frá ólíkum löndum í hrókasamræðum og gleði.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég vatt mér að pilti sem þarna var og hann sagði mér að þetta væri mörg hundruð manna hópur á vegum Rotary skildist mér, í þriggja daga fundarhöldum. Tilgangurinn að byggja brýr milli menningarhópa og þjóðfélaga, eins og vitrænt fólk vill. Þessi ungi maður var frá Bangla Desh og spurði hvort við vissum eitthvað um það land. Við sögðumst gera það enda þekktum við fólk þaðan sem býr í Corbridge...

Þetta var mögnuð stund, að koma að þessari byggingu sem var beinlínis látin í hendur samtaka sem áttu að bæta heiminn og sjá allt þetta unga fólk.

Eftir andtakt héldum við tilbaka uns við komum á Lexington. Við fórum í gegnum diplómata hverfi og demantahverfið (þó það seinna hafi ekki verið sérlega sjáanlegt.). Þar rákumst við á indverskan stað, Nirvana, og okkur fannst nafnið svo heillandi að við ákváðum að borða þar enda klukkan farin að halla í 8 pm eða 20 upp á evrópsku.

Segi ekki að ég hafi farið í Nirvana, hvorki tónlistarlega eða andlega, en maturinn var sérlega góður.

Við röltum upp á hótel og satt að segja var ég bara nokkuð lúinn orðinn.

Engar töskur komnar, engin skilaboð fá Icelandair eða Isavia, svo við bara sofnuðum og sváfum til um 6.30 þegar móttakan hringdi til að láta vita að töskurnar væru komnar en við gætum sofið róleg þangað til okkur hentaði að ná í þær... Ég átti von á að þeir hringdu stuttu seinna til að segja okkur að lúra bara áfram en það slapp.

Sú saga bíður morguns.