Húsin í hæðinni

Dagurinn hófst með rölti í bakarí, ostabúð og til ávaxtasalans Antons, sem stendur alltaf úti á götu og daðrar við allar konur sem framhjá fara. ALLAR. Sumar láta þetta pirra sig og svo eru einhverjar sem daðra á móti. Allavega ljómar Anton eins og tungl í fyllingu þegar vel tekst til.

Svo steðjum við út á stöð sem heitir Gar Avenue Henri Martin og viljum kaupa miða. Miðasalinn segist ekkert skilja okkur og talar hratt og mikið á frönsku. Við kveðjum og stefnum niður Flanderin götu að Port de Dauphine, gangandi, og þar er notalegur miðasali. Við höldum með feng okkar niður í iður jarðar og látum Metro ormana gleypa okkur þangað til við erum komin að Anvers stöð. 

Sigga er spennt. Ég finn það og veit að þetta er ferð sem hana langar að fara. Þegar við komum út finnst mér reyndar heldur nöturlegt um að litast en þegar við komum lengra upp hæðina stoppar Sigga, tekur í hönd mér og segir mér að loka augunum – og treysta sér. Þegar hún segir mér að opna augun blasir við sannarlega afar sérstæð kirkja og með enn sérstæðari sögu. Mér fallast hendur. Ekki eingöngu vegna fegurðarinnar og þess hve ég finn að Sigga er spennt heldur líka vegna þeirra – að því er virðast - fjölmörgu þrepa á leið upp hæðina. Þetta varð sannarlega brekkuganga.

Sacre Coeur, kirkja hins helga hjarta Jesús Krists og frönsku þjóðarinnar á sér sérstæða sögu. Hún var reist að frumkvæði tveggja fjármálamanna sem höfðu heitið á Krist að verja París fyrir yfirvofandi árás Prússa 1870. Þannig var að Bismarck var í fullum gangi að vinna að sameiningu Þjóðverja í eitt ríki, var búinn að hirða af dönskum þýsk lönd og taldi að góður sigur á erkifjendunum Frökkum myndi klára málið. Sem og varð reyndin. Þjóðverjar sátu um París og sveltu íbúa hennar uns þeir voru farnir að éta hvað sem var, a.m.k. dýrakyns. En inn í borgina fóru þýskir ekki, þess var ekki þörf og þeir snéru sigurreifir tilbaka.

En kirkjuframkvæmdir hófust af krafti 1875, lauk 1914 en kirkjan var vígð 1919. Hún er ný klassísk í húð og hár og eins og hæfði nýklassíkerum þá gerðu menn það sem þeir vildu. Hún ber af sér býsanskan blæ, er þó nokkuð rómönsk og á einum stað er dyraop sem er bæði gotneskt og rómanskt. Inni er fjöldi altara eins og sæmir kaþólskum stórkirkjum og myndlist sem er stórkostleg. Kirkjunni var valinn staður á Montmartre, upphaflega Mons Martis (Mars fjallið) úr heiðnum sið. Síðar Mon martyr til heiðurs klerki sem var aflífaður við rómverskt hof á þriðju öld og síðar Montmartre.

Rómverska hofið varð að kirku á ármiðöldum sem enn stendur á hæðinni við hlið Sacre-Coeur og seinni kirkjan er hæsta spíra Parísar, að Eiffelturninum frátöldum (turninn á Montparnasse er ekki tekinn með),   gnæfir yfir borgina og listamannahverfi sem m.a. var þekkt fyrir heldur mikið lauslæti.

Yfir dyrum kirkjunnar standa styttur þeirra Jóhönnu af Örk og krossfarakonunginum Loðvík IX sem er einn þjóðardýrðlinga Frakka. Ofan við þau horfir Kristur niður og þegar inn er komið blasir við gríðarlegt hvolf þar sem Kristi er þakkað að hafa verndað Frakka og París.

Við getum haldið lengi áfram. Kirkjan er afar sérstök. Falleg og þegar inn er komið er passað upp á símanotkun og myndavélar því hún er fyrst og síðast guðshús.

Þegar út er komið er farið meðfram kirkjunni og niður í Montmartre. Fyrst eru þetta einungis draslbúðir en svo kemur torg þar sem finna má urmul listamanna að störfum. Þar fáum við okkur bita. Svo er skrölt um hverfið fram og til baka. Við mætum kór sem syngur fullum hálsi  á göngu sinni, hlustum á götupilara taka saman höndum og sjáum bara almennt alveg svakalega skemmtilega stemmningu. 

 

Sigga spyr í sífellu – hvert viltu fara? 

Og ég hef ekki hugmynd.

Allt í einu nálgumst við Rue Lepic og ég stoppa. Bíddu – hvern þekkti ég á Rue Lepic? 

Allmarga í raun en á 54 bjó Van Gogh við mikla fátækt á framfæri bróður síns sem sat uppi með allar myndir listamannsins og dóu báðir í fátækt. Hvorugur naut þess að sjá Van Gogh verða það nafn sem varð. 

Montmartre er að verða dagur daganna. Þetta er geðveikt eins og einhver segir. Montmartre er eins og stöðug fjallganga. Og sannarlega þess virði. Við endum á torgi sem heitir Blanche og þar er Moulin Rouge sem er þó líklega ómerkilegasta myllan í hverfinu því þar voru fjölmargar raunverulegar myllur en aðeins tvær eftir – og Moulin Rouge ekki önnur þeirra. Fallin úr fornri frægð og við höldum aftur ofan í Metroormana. Nú förum við að Passy, með nokkrum skiptingum. Þar bjó Berglind um tíma og Sigga heimsótti hana og tengdamömmu þangað. Við förum svolítið um hverfið en ég er að verða H****** aumur í löppinni. Ætlum við að ganga Turngötu (Rue de la Tour vegna  þess að ef maður horfir eftir henni til suðausturs þá blasir turninn mikli við)? Eða er það Metro? Metro var það og við komum upp á mörkum George Mandel og Henri Martin.
Ég er samt enn að velta því fyrir mér hvers vegna fólki var uppsigað við turninn á sinni tíð. Ætli það sé annar minnismerki í París meira notað á minjagripi?
Við niður á Turngötu og áfram uns við setjumst upp hjá sikileyskri fjölskyldu og snæðum. Þetta er veitingahúsið Da Enzo. Hvítvínið sjúklega kalt og sérlega ljúffengt, sódavatnið enn betra sem og maturinn og þjónustan. Frábært. Við sitjum í sólsetrinu og löbbum heim með eins rómantískum hætti og draghaltir miðaldra elskendur geta. Uppi á fjórðu hæð er sólsetrið einnig fallegt. Eða hvað segir þú?