Maggi bloggar / the blog: Hvað er ekki að finna hér?

Það eru margir búnir að mæra París og það óhóflega á köflum, - að því að mér fannst. Tek það allt tilbaka. Lýsingar á efsta stigi eru réttar og hóflegar. Hún er heit og það bogar af okkur svitinn en mér er sama. Það eina sem angrar mig er blöðrukorn undir ilinni en það lifi ég af.

Við erum á leiðinni um Avenue Victor Hugo, sem er ein af tólf breiðgötum sem liggja að Sigurboganum. Þaðan yfir að Trocadero og út að Signu. Gosbrunnar Trocadero skarta sínu fegursta. En sú fegurð!

Nú skal siglt. Við njótum ferðarinnar upp að Notre-Dam.

Og ég er gagntekinn þegar ég horfi á þessa kirkju. Bygging hennar hófst 1163 þegar Alexander páfi lagði blessun sína yfir fyrsta steininn. Hann sá aldrei kirkjuna. Það gerði arkitekt hennar ekki heldur né neinn þeirra sem þetta verk hófu. Smíðin tók 170 ár af tilraunastarfsemi og mistökum. Hún er merki um gríðarlega sýn, þekkingu og vilja, hégóma og margt fleira. Það fór rúm vika af lífi mínu í þessa kirkju þegar ég var í Nottingham og ég hélt að Phil Dixon ætlaði aldrei að hætta en nú skynja ég og sé þessa miklu smíð. Það er ógnarlöng röð en hún gengur hratt. Greinilega margir sem staldra stutt við. Við háaltarið er afar sérstæð Pieta. Við hlið hennar er stytta af Loðvík XIII sem þakkaði það að hafa eignast son (XIV – sólkonunginn). Að vísu var XIV kominn á sjötugsaldur þegar styttan komst til skila.

Það er svo margt um þessa kirkju að segja og kannski það merkilegasta að hún slapp algjörlega við byltingarfárið. Þarna eru rósettugluggarnir risastóru sem lengi áttu sér engan líka í kristni. Og þarna sátu kennimenn sem tengdust Sorbonne, hinu megin við ánna. Og þeir voru aflvakar fyrri endurreisnarinnar á 13. og 14. öld. Til þeirra söfnuðust stúdentar sem sátu utandyra til að hlýða á meistara sína og rökræða við þá. Stólarnir voru grasmottur, fátt skrifað því skinn var dýrt og fá eintök handrita að hafa. Menn rökræddu heimspekilega sosum eins og – Getur guð skapað svo stóran stein að hann geti ekki lyft honum? Sem er í raun spurning um það hvort guð sé almáttugur. Margt fleira má til taka – ég er gagntekinn, heltekinn, gjörsamlega eins og lamaður.

Frá kirkjunni miklu er farið upp í latínuhverfið sem fær nafn sitt af Sorbonne. Stúdentum og kennurum sem þar héldu til og töluðu latínu svo alþýðan skyldi þá ekki. Þeir sögðu: „Hoc est Corpus Christi“ sem þýðir „hér er líkami Krists“ en hljómaði eins og hocus pocus í eyrum alþýðunnar. Þarna hljóp Sæmundur undan kló skrattans, með allar kápur skólafélaga sinna á herðum. Svo aðeins eitt sé nefnt. Við þvælumst þarna um og sjáum gamalt og nýtt blandast eins og París einni er gefið.

Við fáum okkur snæðing á litlu húsi og þar fæ ég brauðsneið sem var ristuð, hituð með einhverjum úldnasta gráðuosti sem finnst og ofan á sett mjög þurr hráskinka. Tengdapabbi hvar ertu? Þetta var ljúffengt. Við þvælumst áfram um latínuhverfið og sjáum ógrynni skemmtilegra matsölustaða og mér verður hugsað til Þorsteins Matgoggs sem vildi vera sofnaður, vaknaður og farinn að éta.

Alt í einu erum við komin í St. Germain og þar er Cafe de Flora og þar skilst mér á góðri konu að sé einkar rómó að sötra kampavín. Þjónninn hleypur til og tvö há glös koma með guðaveigum frá Möet et Chandom.

Þaðan upp á Montparnasse og fleiri veitingahús – þar á meðal íshús sem selur ítalsklegan ís eftir vigt. Eins margar bragðtegundir og þú vilt monsieur en verður að standast vigt.

Og mannlífið þarna afar fagurt.

Nú eru iljarnar á mér orðnar aumar. Ég hugsaði hlýlega til Metro og grænnar línu niður á Trocadero. Sigga leggur til að við förum niður í St. Germain og í ferjuna aftur. Ég hengi haus innan í mér en siglingin lofar góðu!

Stemmingin á Trocadero frábær eins og sjá má á vídeóinu.

Og þakka þér Sigga mín fyrir hugmyndina. Við fórum frá St. Germain og að Tour Eiffel.

Myndirnar segja allt. Smellir á mynd til að sjá hana í fullri stærð. Punktur í dag.